In een interview met Medya Haber TV sprak Duran Kalkan, lid van de Uitvoerende Raad van de Unie van Koerdische Gemeenschappen (KCK), over de laatste ontwikkelingen in Koerdistan, het Midden-Oosten en de wereld, ook met een nieuwe uitwerking van de huidige situatie op gevangeniseiland Imrali, een contextualisering van de activiteiten met betrekking tot de 9e verjaardag van de genocide op de Ezidi’s, de hedendaagse betekenis van 15 augustus 1984 en de doorbraak van de guerrillastrijd, evenals een beoordeling met betrekking tot de recente gerichte aanvallen van de Turkse staat op de natuur en de recente jeugdconferentie.
Hieronder volgt de vertaling van het tweede deel van het diepte-interview, waarvan het eerste deel hier te vinden is. Het interview werd gepubliceerd door ANF Nieuwsagentschap.
Over een paar dagen begint op 15 augustus het 40ste jaar van de gewapende strijd van de Koerdische Vrijheidsbeweging. Hoe heeft de gewapende strijd zich sindsdien ontwikkeld? Wat zou er gebeurd zijn als de doorbraak van 15 augustus niet had plaatsgevonden?
Voordat ik uw vraag beantwoord, wil ik hulde brengen aan het heldhaftige verzet van het Koerdische volk, geleid door Rêber Apo [Abdullah Öcalan) en de PKK gedurende 39 opeenvolgende jaren. Zij hebben zware klappen uitgedeeld aan het fascistische genocidale regime op basis van guerrillaoorlogvoering. Maar het feit dat deze oorlog tegen één enkele staat gevoerd wordt, mag ons niet tot de conclusie brengen dat hij enkel gericht is tegen het fascistische genocidale kolonialisme van de Turkse Republiek. De Koerden verzetten zich tegen de hele NAVO. Het is de NAVO die de oorlog voert sinds 1985. Vorige maand creëerden ze een commandocontrolecentrum om de oorlog tegen de PKK, tegen de Koerden te coördineren. Eigenlijk bestaat het de facto al meer dan 38 jaar, maar nu hebben ze het openbaar gemaakt. Het Koerdische volk verzet zich tegen de fascistische, genocidale, kolonialistische mentaliteit en politiek. Dit verzet verdient altijd hulde. Dus, vanwege het 39ste jaar van ’15 augustus’, deze dag van wederopstanding en guerrilla, wil ik alle partij kameraden feliciteren, vooral de leider [Abdullah Öcalan, -red], onze patriottische mensen, en onze internationale vrienden. Ik feliciteer in het bijzonder de strijdkrachten van HPG en YJA Star, al onze guerrillastrijdkrachten, iedereen die strijd voor vrijheid. Ik herdenk met respect al die martelaren die vielen als gevolg van de doorbraak van 15 augustus in de persoon van kameraden Egîd en Zîlan.
Het aantal martelaren van onze beweging heeft nu de 50.000 bereikt. Deze 39-jarige strijd ging niet vanzelf. Het eiste een hoge prijs, en het Koerdische volk heeft die betaald. Het eiste moed en opoffering, die de hele Koerdische samenleving, vooral Koerdische vrouwen en jongeren toonden. Ze verzetten zich heldhaftig tegen de fascistische genocidale aanval, die gesteund werd door allerlei buitenlandse mogendheden en Koerdische collaborateurs en verraders. Het Koerdische volk luisterde en begreep Rêber Apo, ze vertrouwden, hoopten en steunden de guerrilla. In feite was 15 augustus een mijlpaal in de Koerdische geschiedenis.
Het grote gevangenisverzet van 1982 zette zijn vastberadenheid om in organisatie en actie, maar de praktische winst en ontwikkelingen kwamen vooral door 15 augustus en de guerrillaoorlogsvoering. De doorbraak van 15 augustus en het daaruit voortvloeiende guerrillaverzet ligt ten grondslag aan alle libertair-democratische ontwikkelingen in Koerdistan gedurende deze 39 jaar.
Wat zou er gebeurd zijn als het offensief van 15 augustus 1984 niet had plaatsgevonden? Wat zou er gebeurd zijn in Koerdistan, wat zou er gebeurd zijn in Turkije, wat zou er gebeurd zijn in de wereld? Deze wereld kwam oog in oog te staan met het fascisme omdat de anti-Koerdische politiek werd geaccepteerd in Ankara. Nu, zonder zo’n heroïsche strijd tegen dit fascistische regime, is het niet duidelijk wat er gebeurd zou zijn in Europa, tot welk level racisme zou reiken, wat het fascisme zou hebben gedaan, hoe de wereld eruit zou zien. Het moet niet alleen worden gezien in termen van Koerden. Het is algemeen bekend dat Turkije een land van leugens is. “Iedereen is een Turk. Iedereen binnen de grenzen van dit land, iedereen die Turks staatsburger is, is een Turk. Er zijn geen Koerden. Koerden zijn een Turkse stam, het woord ‘Koerd’ is een geluid dat ontstaat als je in de sneeuw loopt, en degenen die dit geluid maken worden Koerden genoemd”. Ze kwamen met zulke verzonnen, verachtelijke uitspraken. Ze propagandeerden, ze schreven tientallen, honderden boeken. Veel mensen met grijzend haar, die zichzelf als professoren of kunstenaars beschouwen, deden dit. Er werd een grote leugen opgelegd aan het volk van Turkije. De doorbraak van 15 augustus en de gedachten van Rêber Apo vormden een verhelderend antwoord op deze tactiek. Het is noodzakelijk om de guerrilla op deze manier te begrijpen en weg te blijven van de verzonnen woorden als “het is ook oorlog” en “we zijn tegen alle soorten oorlog”. Wat bedoel je met jullie zijn tegen alle soorten oorlog? Er is een kolonialistische oorlog, een genocidale oorlog, een onrechtvaardige oorlog en er is ook verzet daartegen. Kijk dan naar de aanval van IS op Shengal en de strijd daartegen. Dit was een verzetsoorlog tegen genocide en het was een guerrillaoorlog. Misschien ben je tegen de guerrillaoorlog. Maar stel je voor wat er gebeurd zou zijn met guerrillaverzet? Heb je dan nog menselijkheid in je? Inderdaad, Koerdistan was een bolwerk van reactionisme. 39 jaar geleden viel het fascistische militaire regime van 12 september overal aan en zei, “we zullen het [de Koerdische Vrijheidsbeweging] vernietigen zodat het nooit meer zal herrijzen”. Ze zeiden, “we hebben ze [de Koerdische Vrijheidsbeweging] al vernietigd, maar sommigen van hen staan op uit het graf, laten we ze verpletteren met onze laarzen voordat ze zelfs hun hoofd eruit halen”. Zo’n bastion van reactionisme is nu een land van vrijheid geworden. Het is een plaats van vrijheid geworden, een plaats van democratie. Het is het bolwerk van de wereldwijde strijd voor vrijheid en democratie.
Wat is de rol van Abdullah Öcalan in deze strijd en welke rol speelt hij op internationaal niveau?
Iedereen wil hierheen komen, omdat ze geïnspireerd zijn door deze strijd van het volk, de vrouwen en de jeugd. Het leiderschap van Rêber Apo heeft deze grote strijd gecreëerd. Het is leiderschap dat de weg wijst naar bevrijding voor alle onderdrukten. Door het paradigma van de vrijheidsstrijd te veranderen, gaf hij antwoorden op vragen als ‘waarom leidde de strijd van de onderdrukten niet tot de overwinning? Waarom duurde hun zegevierende strijd niet lang? Hij bracht deze problemen in verband met het feit dat de onderdrukten hun strijd met de verkeerde middelen voerden. Op deze manier veranderde Rêber Apo veel verkeerde percepties over de oorzaken van dergelijke mislukkingen. De paradigmaverschuiving spreekt nu iedereen aan. Iedereen vindt wat hij zoekt in de filosofie, het paradigma en het denken van Rêber Apo. Daarom willen ze zijn stem horen en discussiëren ze over zijn gedachten over de hele wereld. De Turkse staat en de fascistische genocideplegers hoopten ten onrechte dat ze de impact van Rêber Apo hadden gestopt door de muren van Imrali te sluiten. Rêber Apo wordt besproken in Colombia. Hij is in Latijns-Amerika, Afrika, Azië, Europa, overal. Hij heeft dit bereikt en heeft de muren van Imrali doorbroken. Dit gebeurde met de kracht van 15 augustus, met de kracht van de strijd. De Koerdische samenleving, de jeugd, de vrouwen, de Turks-Koerdische arbeiders zijn een grote kracht van bewustzijn, organisatie en wil geworden. Zozeer zelfs dat niemand meer naar de Koerden kan kijken zoals vroeger. Iedereen zegt nu dat Koerden niet meer zijn zoals vroeger. Hoe is deze verandering tot stand gekomen? Wie heeft die teweeggebracht? Wat was het oude? Wat is het nieuwe? Velen zien niet wat er veranderd is. Ze analyseren de veranderingen niet. Ze willen de veranderingen niet zien; ze willen de voordelen niet zien. Ze verzetten zich er zelfs tegen. Aan de andere kant maken ze toevallig aanspraak op die verworvenheden en prestaties. Dit is gewoon diefstal. De mensen zetten hun strijd voort in de geest van 15 augustus en zullen niet toegeven aan deze diefstal.
Hoe is de situatie met de oorlog op dit moment? In welke toestand verkeert de Koerdische guerrilla in het bijna 40ste jaar van haar bestaan?
Ons Centrale Hoofdkwartier heeft onlangs zijn balans van juli gepubliceerd. Het is eigenlijk niet erg gepast voor mensen die democratie en vrijheid nastreven, om met zulke cijfers om te gaan, om te zeggen dat ze zoveel hebben gedaan in de oorlog, maar je moet degenen die het niet willen begrijpen dwingen. De guerrilla voerde 130 aanvallen uit binnen een maand, dat zijn bijna vijf aanvallen per dag. Hierbij werden 70-80 indringers gedood. Zelfs als er maar twee gedood worden, moet dit een oorlog genoemd worden. Dit kan niet worden gemeten in aantallen. Tegelijkertijd stierven deze maand 7 guerrillastrijders de martelaarsdood. Dit geeft aan dat deze oorlog niet zo gemakkelijk is. Aan de andere kant is het gebruik van tactische kernbommen tegen de guerrillatroepen 6 keer waargenomen. Ook chemische wapens en andere verboden wapens werden verschillende keren gebruikt. Het Turkse leger voerde duizend aanvallen uit met vliegtuigen, tanks en artillerie tegen de zich verzettende guerrilla. Zoals we altijd zeiden, het gaat erom de strijd naar de grond te brengen en daar de strijd aan te gaan. Dat is wat we nu zien en hierdoor is de oorlog opgesloten geraakt. Het Turkse leger probeert sommige plaatsen te bezetten, maar hoe meer stappen ze zetten, hoe meer ze geraakt worden. Ons Centraal Hoofdkwartier heeft hierover verklaringen afgelegd en meer dan wat er staat, hoeft er eigenlijk niet gezegd te worden. Maar omdat er zoveel mensen zijn die deze situatie niet willen zien, zijn we gedwongen om deze feiten over de oorlog steeds weer te herhalen.
De strijders van de HPG- en YJA-ster guerrilla vertegenwoordigen de geest van de doorbraak en de overwinning van 15 augustus en blijven die ontwikkelen. De guerrillastrijders hebben zelfopoffering op een hoog niveau gebracht door alle aanvallen af te slaan en alle vernietigingsdaden te verijdelen. Er waren veel offensieven van de Turkse staat in Noord Koerdistan en Zuid Koerdistan, misschien wel honderden, duizenden of zelfs tienduizenden keren, maar de guerrilla brak deze altijd en bewees de onoverwinnelijkheid van deze strijd.
Het is niet erg realistisch dat degenen die de 200-250 guerrilla’s niet konden vernietigen na de doorbraak van 15 augustus, zeggen dat ze de guerrilla zullen vernietigen die zich na 39 jaar zo heeft ontwikkeld en over ons hele thuisland heeft verspreid. De Turkse staat is niet overtuigend als ze dit zeggen. Op deze basis wil ik hulde brengen aan het verzet van de guerrillastrijders in de hele regio. Ik wil nogmaals alle commandanten en strijders van de HPG [Volksverdedigingskrachten] en YJA Star [Vrije Vrouwen Eenheden] feliciteren. Zij voeren de moeilijkste taak uit en vormen de basis van vrijheid en democratische ontwikkelingen die de mensheid raken en zich over de hele wereld verspreiden. Vandaag is het martelaarschap van de drie kameraden Rojhat, Rojda en Şoreş uitgeroepen. Met respect herdenk ik deze kameraden en alle kameraden die streden en heldhaftig de marteldood stierven in Zap, Avaşîn, Metîna, Xakurkê, Garzan, Licê en Bagok.
Het getal 40 is een belangrijk getal in onze sociale ethiek, want het betekent ook rijping in het menselijk leven, het winnen van bewustzijn en kracht. Onze partij, het Koerdische volk, onze guerrillastrijdkrachten, onze vrouwen- en jeugdbewegingen gaan het 40ste jaar in met zo’n kracht en bewustzijn. Of dit conflict zal voortduren ligt niet echt aan ons maar hangt meer af van de fascistische genocidale regering van Tayyip Erdoğan en de Volksalliantie. Zij voeren de aanvallen op. Süleyman Soylu [voormalig minister van Binnenlandse Zaken van Turkije] is weg, maar er zijn nieuwe Süleyman Soylu’s opgestaan. Ze proberen hetzelfde beleid en dezelfde retoriek voort te zetten, maar ook het verzet daartegen gaat door. Het ontwikkelt zich en verspreidt zich. Het 40e jaar zal een jaar van grotere strijd worden en we kunnen ook getuige zijn van grote ontwikkelingen op militair en politiek niveau. We moeten in dit opzicht altijd hoopvol zijn. Iedereen moet zich met hoop en geloof in de strijd mengen. Op deze basis wil ik nogmaals succes wensen aan allen die strijden voor vrijheid en democratie.