In een interview met Medya Haber TV sprak Duran Kalkan, lid van de uitvoerende raad van de Unie van Koerdische Gemeenschappen (KCK), over de laatste ontwikkelingen in Koerdistan, het Midden-Oosten en de wereld, ook met een nieuwe uitwerking van de huidige situatie op Imrali, een contextualisering van de activiteiten met betrekking tot de 9e verjaardag van de genocide op de Ezidi’s, de hedendaagse betekenis van 15 augustus 1984 en de doorbraak van de guerrillastrijd, evenals een beoordeling met betrekking tot de recente gerichte aanvallen van de Turkse staat op de natuur en de recente jeugdconferentie.
ANF Nieuwsagentschap publiceerde het eerste deel van de diepgaande uiteenzetting.
In eerste instantie willen we ons richten op Abdullah Öcalan en de situatie op Imrali. Is er nieuws? Hoe gaat de Koerdische samenleving om met het voortdurende isolement? En wat is de rol van Abdullah Öcalan vandaag in de context van de Koerdische Vrijheidsbeweging?
Ten eerste wil ik mijn groeten overbrengen aan Rêber Apo [Abdullah Öcalan] wiens verzet tegen het voortdurende isolement voortduurt. Het systeem van Imrali is een systeem van isolatie, marteling en genocide. De situatie daar is niet veranderd en we hoeven niet te verwachten dat daar binnenkort veranderingen zullen komen. Dat komt door de huidige beheerders van dit systeem. Ze verspreiden leugens via publieke verklaringen. De [Turkse] minister van Justitie en de [Turkse] president verklaarden bijvoorbeeld allebei dat er geen sprake was van wetsovertredingen, wat gewoon niet waar is. Ze houden zich niet eens aan hun eigen wetten. De enige bedoeling van hun voortdurende gepraat over het opleggen van “disciplinaire straffen” is alleen maar om ontmoetingen met Rêber Apo te verhinderen. Ze doen er alles aan om te voorkomen dat Rêber Apo zijn fysieke vrijheid krijgt, die hem nu al 25 jaar wordt ontzegd. Zijn situatie moet dus opnieuw geëvalueerd worden op basis van de toepassing van het Europees recht. Dit is wat ze willen voorkomen met deze zogenaamde disciplinaire straffen. Ze beweren dat al hun methoden legaal zijn, terwijl ze een duidelijke schending van de wet vormen.
Ook de andere krachten die verantwoordelijk zijn voor de situatie van Rêber Apo zwijgen. Ze doen alsof ze blind en doof zijn. Het CPT [Europees Comité ter Voorkoming van Foltering], de Raad van Europa en andere instellingen zwijgen. Dit zwijgen wijst op een overeenkomst. Het onthult dat deze instellingen de praktijken van het AKP-MHP fascisme op Imrali steunen.
Tegelijkertijd kunnen we ook zien dat de strijd voor de fysieke vrijheid van Rêber Apo, tegen het isolement van Imrali en tegen het systeem van marteling en genocide sterker wordt op veel verschillende niveaus. Recentelijk zijn er belangrijke activiteiten geweest in dit kader, vooral in het buitenland. Zo was er de persconferentie op 26 juli in Brussel. Dit was een oproep tot actie in het kader van de eis voor de fysieke vrijheid van Rêber Apo, die gezamenlijk werd georganiseerd door vakbonden, intellectuelen en gemeenschappen. Er was ook een conferentie over deze kwestie in Colombia. En er waren twee protesten van de Koerdische jeugd samen met hun internationalistische vrienden in Europa. Onlangs vond er ook een concert voor Rêber Apo plaats in Italië. Daarnaast waren er ook verklaringen van Italiaanse en Schotse vakbonden.
Kortom, overal ter wereld zijn er oproepen en inspanningen voor de fysieke vrijheid van Rêber Apo. We hebben al eerder gezegd dat de mensheid de stem van Rêber Apo wil horen. Al deze activiteiten tonen duidelijk aan dat de mensheid, de democratische krachten, de intellectuelen, de politici, zelfs de filosofen, de vrouwen en de jongeren overal ter wereld de ideeën van Rêber Apo nodig hebben. Omdat zijn ideeën een duidelijke oplossing bieden voor alle huidige problemen, in het bijzonder de oplossing van de Koerdische kwestie. De lijn van de Democratische Natie, evenals het systeem van Democratisch Confederalisme, werden ontwikkeld op basis van het idee van democratisch zelfbestuur. Het zijn manieren om oplossingen te vinden voor alle problemen die gecreëerd worden door het systeem van macht en staat, in het bijzonder de natiestaat van de kapitalistische moderniteit. Dit is een paradigma voor het oplossen van alle sociale problemen en voor het organiseren van de samenleving.
In Koerdistan zelf gaan de protesten voor de vrijheid van Rêber Apo door. Onze volkeren in Rojava [West-Koerdistan/Noord-Syrië] zijn voortdurend in opstand gekomen tegen de situatie en zijn erg gevoelig over dit onderwerp. Van tijd tot tijd organiseren ze grote massaprotesten. Er worden ook verschillende evenementen georganiseerd in Noord-Koerdistan [Zuidoost-Turkije] en Zuid-Koerdistan [Noord-Irak]. In Oost-Koerdistan [West-Iran] hebben onze mensen in het verleden veel gedemonstreerd, maar dat is nu wat afgenomen door de druk. Maar het is niet onbekend wat de houding van de absolute meerderheid van het volk daar is.
We kunnen dus zien dat er een duidelijk verenigd standpunt is. Er is een eenheid van Koerden, vrouwen, jongeren, intellectuelen en kunstenaars en politici in de vier delen van Koerdistan en daarbuiten. Ze verwerpen het systeem van marteling, isolatie en genocide op Imrali. Zij willen de fysieke vrijheid van Rêber Apo. Op deze basis eisen ze de oplossing van de Koerdische kwestie, de erkenning van de vrijheid en de democratische rechten van de Koerden, een democratisch Midden-Oosten, een vrije mensheid, de versterking van de revolutie van de vrouwenbevrijding op alle gebieden en de verspreiding van een vrij leven overal op basis van de vrijheid van de vrouw.
Alles heeft te maken met de Koerdische kwestie. De Eerste Wereldoorlog leidde tot deze situatie. De afspraken die na de Eerste Wereldoorlog werden gemaakt – de Wapenstilstand van Mudros en het Verdrag van Sevrès – konden niet worden uitgevoerd, wat uiteindelijk resulteerde in het Verdrag van Lausanne. In 1926 tekende het Verenigd Koninkrijk de Turks-Iraakse grens op basis van de Overeenkomst van Ankara. De huidige Turkse Republiek werd gesticht op basis van de Koerdische genocide en vijandigheid tegenover de Koerden. Dit verhindert de democratisering van het Midden-Oosten en bedreigt de mensheid met fascistische terreur. We zullen deze kwestie op de agenda blijven houden. Zonder de oprichting van zo’n republiek of het Verdrag van Lausanne was er misschien geen Hitler geweest, geen Mussolini, was er geen Tweede Wereldoorlog geweest in Europa en had de mensheid niet geleden onder zulke bloedbaden. Met andere woorden, alles staat in verband met de Koerdische kwestie. En de Koerdische kwestie zelf is natuurlijk verbonden met het genocidale regime in Imrali. Want de wil van het Koerdische volk ligt in Imrali. Rêber Apo is de leider. Hij is de oplossingsmacht voor de Koerdische kwestie.
Sinds 29 maanden hebben we geen nieuwe informatie ontvangen over Rêber Apo. We beschouwen het als onze plicht om de waarheid te blijven verkondigen en onze analyse te verbeteren. We moeten de strijd versterken en verspreiden. Er is geen sprake van terugtrekken. De jongeren in Europa hebben gezegd dat ze niet zullen stoppen, niet zullen zitten en niet zullen slapen tot de fysieke vrijheid van Rêber Apo verzekerd is. Dit is de juiste houding. Namens onze partij roep ik al onze mensen, vrouwen, jongeren, internationale vrienden en alle anderen op om meer deel te nemen aan deze heilige en fundamentele strijd voor democratie, en om deze te versterken met behulp van nieuwe creatieve methoden.
Een paar dagen geleden vond de herdenking van de genocide op de Yazidi’s door IS, ter gelegenheid waarvan verschillende activiteiten plaatsvonden. Wat is er de afgelopen jaren veranderd en waar staat het zelfbestuur van de Yazidi’s in Shengal [Sinjar] vandaag de dag?
Het Koerdisch-Yazidische volk in Shengal heeft 9 jaar lang grote veranderingen meegemaakt op het gebied van vrijheid en democratie. In het begin stonden ze op tegen de genocidale aanval van Islamitische Staat [IS]. Deze bendes werden verslagen met de steun van de guerrilla’s van de HPG [Volksverdedigingskrachten] en de strijders van de Volksbeschermingseenheden YPG en Vrouwelijke Volksbeschermingseenheden YPJ. Daarna ontwikkelde zich een groot politiek bewustzijn, vooral onder de vrouwen en jongeren in Shengal, een weerstandbiedende houding en organisatie onder de mensen. Ik wil met respect dit verzet begroeten en alle heldhaftige martelaren van deze heilige strijd gedenken, vooral in de persoon van kameraad Mam Zeki. Zij zijn ware martelaren van vrijheid, democratie, menselijkheid en solidariteit.
Op de 9e herdenking van deze genocidale aanval en het verzet ertegen, vonden belangrijke gebeurtenissen plaats. Het Koerdisch-Yazidi volk nam een duidelijk standpunt in met hun verklaringen, marsen en demonstraties. Hun instellingen en democratische organisaties namen ook een belangrijk en betekenisvol standpunt in en verklaarden dat ze deze strijd voor bevrijding en democratisering tot het einde zullen voortzetten.
Onlangs was er ook een conferentie in Bagdad die niet alleen werd bijgewoond door Koerdisch-Yazidi’s, maar ook door andere gemeenschappen, waaronder degenen die in Irak als minderheden worden beschouwd. Deze belangrijke conferentie heeft belangrijke resultaten opgeleverd en er zijn belangrijke eisen gesteld. De deelnemers aan de conferentie spraken hun verlangen uit naar democratisering op basis van zelfbestuur en de volledige uitvoering van de Iraakse grondwet. Irak past zijn grondwet slechts op sommige plaatsen toe en niet op andere. Dit zorgt voor problemen. We denken daarom dat het Iraakse bestuur deze situatie zal heroverwegen.
Tijdens de conferentie werd ook duidelijk een standpunt ingenomen tegen verraad, waaronder de eis om de KDP voor het gerecht te brengen. Het is inderdaad belangrijk dat al diegenen berecht worden die weggelopen zijn van IS en zo het Koerdisch-Yazidi volk overlieten aan genocide. Zonder hen te berechten, kan de misdaad van genocide niet effectief veroordeeld of beëindigd worden. Waarom zijn de [strijdkrachten van de] KDP toen weggelopen? Ze hadden een deal gesloten met IS, daarom. We hebben al eerder gezegd dat er berichten zijn over een bijeenkomst in april of mei 2014 in de hoofdstad van een buurland van Syrië. Blijkbaar is tijdens deze bijeenkomst de beslissing voor de IS aanvallen genomen. Destijds ging het gerucht dat Mesut Barzani [Destijds president van de KRI -red] ook bij deze bijeenkomst aanwezig zou zijn geweest. In feite is dit geen gerucht, het is zeker. Hoe heeft dit ons beïnvloed? Op dat moment hielden we half mei een conferentie in Noord Koerdistan. Tijdens de conferentie kregen we informatie over deze bijeenkomst van onze commissie buitenlandse betrekkingen. We werden geïnformeerd over een nieuwe macht die was ontstaan en dat deze macht zou gaan aanvallen om Irak en Syrië te verdelen. De IS viel vervolgens Mosul aan op 12 juni. In augustus vielen ze Shengal en Maxmur aan. Daarna ging het richting Kirkuk en Rojava. Dit was een aanval op de Koerden. In feite was er een overeenkomst tussen IS en de KDP gemaakt tijdens de eerder genoemde bijeenkomst. De KDP had toegezegd een aantal plaatsen aan IS af te staan, maar veranderde later van beslissing. Ze zeiden dat IS aanviel om hen onder druk te zetten. Maar het is gemakkelijk te zien dat de KDP nooit ergens tegen IS heeft gevochten en alleen deed alsof ze op sommige plaatsen vochten om de mensen te misleiden en om wat steun te krijgen.
Koerden steunden en leidden in feite de strijd tegen IS. Degenen die de Koerden in deze strijd wilden steunen, beschouwden de KDP als het Koerdische bestuur. Dit was precies het hoofddoel van de KDP. Ze deden alleen alsof ze de tegenstander van IS waren. In deze context is het belangrijk dat de eis van de laatste conferentie om de KDP voor het gerecht te brengen van de gemeenschap van Shengal zelf komt.
De KJK [Gemeenschap van Vrouwen van Koerdistan] heeft onlangs ook een campagne aangekondigd van 3 tot 15 augustus. Deze wordt uitgevoerd met als doel de vrouwen van Shengal en Afghanistan te steunen en te helpen tegen de aanvallen van dominante mannen. Dit leidde ook tot een mobilisatie binnen Shengal en moedigde vrouwen verder aan om de voorhoede van deze verandering te blijven. In deze context vond er een forum plaats in Raqqa. In feite zijn Afghanistan, Shengal en Raqqa extreme punten waar patriarchale aanvallen op vrouwen hebben plaatsgevonden. Natuurlijk zijn ze niet beperkt tot deze plaatsen, je vindt ze overal, maar de aanvallen op deze plaatsen zijn wreder, soms subtieler en verhuld. Op elk gebied is er een strijd tegen vrouwenemancipatie. Het is de ideologie van de vrouwenbevrijding, deze strijd en revolutie die de bevrijding tegen alle vormen van onderdrukking en uitbuiting van het 5000 jaar oude hegemoniale en staatssysteem vertegenwoordigt en die de fundamenten van een vrij leven onthult. Rêber Apo heeft dit onderworpen aan een zeer brede evaluatie en analyse. De belangrijkste factor in de ontwikkelingen in Koerdistan, de strijd voor de oplossing van de Koerdische kwestie en haar onverbiddelijkheid, is de strijd voor vrouwenemancipatie en de creatie van vrouwelijk leiderschap in de strijd op alle niveaus.
Sommige staten hebben de aanval van IS op Shengal erkend als genocide. Onlangs heeft de Britse staat dit gedaan op de herdenkingsdag. Eigenlijk moeten we kijken naar de praktijken van die krachten die dit als genocide erkennen. De Yazidi’s zijn afgeslacht door IS en sinds ze zijn verslagen, voeren de AKP-MHP en KDP deze aanvallen zonder onderbreking uit. Als de aanvallen van IS als genocide zijn bestempeld, wat zijn dan de aanvallen van de AKP-MHP en KDP? Zijn deze niet ook genocide? Aan de andere kant, steunen degenen die het genocide noemen de ontwikkeling van het democratische zelfbestuur van de mensen van Shengal, het bieden van autonomie en de vorming van een zelfverdedigingssysteem? Zeggen dat ze de genocide erkennen zonder deze te geven betekent niets, maar is bedrog. Ik denk dat onze Yazidi-gemeenschap gevoelig moet zijn, vooral als het over Duitsland gaat. Ze proberen voortdurend om de Yazidi’s van Koerdistan naar Europa te laten migreren. In plaats van het bewustzijn, de organisatie en het zelfbeheer van de Yazidi-gemeenschap te versterken, proberen ze de gemeenschap nog meer te verstrooien, over de hele wereld te verspreiden en ervoor te zorgen dat ze ophoudt een gemeenschap te zijn. Ons Koerdisch-Yazidi volk moet gevoelig zijn voor dit beleid en moet zijn eigen bewustzijn en organisatie meer ontwikkelen en vertrouwen op zijn eigen kracht. Ze moeten ook hun bondgenoten correct kiezen. Het moet vertrouwen hebben in het vrije democratische leven van de volkeren en bondgenootschappen met hen ontwikkelen. Haar eigen kracht en alliantie met de volkeren is in feite de fundamentele houding die het Koerdisch-Yazidi volk zal beschermen en redden van verdere genocide. Om deze reden zijn onderwijs, organisatie en bewustwording absoluut noodzakelijk om een georganiseerde samenleving met zelfverdediging te worden. In deze zin wil ik ons Koerdisch-Yazidi volk veel succes wensen.
Bron: ANF