- Zuid-Koerdistan
Medevoorzitter Cemil Bayık van de Uitvoerende Raad van de Unie van Gemeenschappen in Koerdistan (KCK) sprak met Stêrk TV over de recente ontwikkelingen in Koerdistan, het Midden-Oosten en de wereld, inclusief de noodzakelijke voorzorgsmaatregelen tegen een mogelijke nieuwe bezettingsaanval door Turkije op Rojava.
In het interview spreekt Bayık ook over de huidige situatie van Abdullah Öcalan op het gevangeniseiland Imrali in Turkije, de beslissing om het staakt-het-vuren van militaire aanvallen te beëindigen, de meest recente aanvallen uitgevoerd door guerrillastrijders, de laatste ronde van de Astana-gesprekken, het recente bezoek van Masrour Barzani aan Ankara, de lessen die getrokken kunnen worden uit de verkiezingen in Turkije en het gebrek aan legitimiteit van de nieuwe regering van Turkije.
We publiceren het tweede deel van het diepgaande interview, waarvan het eerste deel hier te vinden is.
Er heeft onlangs een belangrijke verkiezing plaatsgevonden in Turkije en Noord-Koerdistan. Deze verkiezing was ook historisch vanwege de intensiteit van de onderdrukking, vervolging en het fascisme van de staat. Wat zijn de belangrijkste conclusies die u trekt uit de verkiezingsresultaten?
De verkiezingen in mei waren zeer belangrijk. Daarom bespreekt iedereen nu de resultaten. Het is niet verkeerd om dit soort discussies te voeren. Dat is inderdaad noodzakelijk, maar wat belangrijk is, is dat deze discussies, gevoerd door de krachten van vrijheid en democratie, leiden tot positieve ontwikkelingen en succes. De Alliantie voor Arbeid en Vrijheid werd vóór de verkiezingen opgericht met als doel Turkije te democratiseren en de eenheid van de volkeren van Turkije tegen het fascisme te creëren. Dit was een goede beslissing. Misschien had deze alliantie nog sterker moeten worden gemaakt. In de praktijk is dit echter niet zo ontwikkeld als nodig was. Er kunnen tekortkomingen en fouten zijn geweest, maar er moeten nu lessen uit worden getrokken. Dan zullen deze fouten worden overwonnen. Degenen die willen slagen, moeten op deze manier naar dit onderwerp kijken.
Allen die deel uitmaken van deze alliantie moeten hun banden met het volk versterken. Het is namelijk duidelijk geworden dat er zwakke punten zijn in hun relatie met het volk. Zonder dergelijke relaties zal hun politiek nooit resultaten opleveren. Dit is een alliantie voor vrijheid en democratie. Daarom moet het gebaseerd zijn op de samenleving. Het moet de samenleving organiseren en de wil van het volk tot uiting brengen. Beslissingen moeten samen met de samenleving genomen worden. Als hun banden met de samenleving zwak zijn, zullen ze geen resultaten kunnen behalen via de politiek. De AKP verzamelt mensen van geloof om zich heen. Dit is een machtige groep in de Turkse samenleving. Daarom moet de Alliantie voor Arbeid en Vrijheid voorkomen dat Erdoğan misbruik maakt van deze mensen, zodat hij ze niet kan gebruiken voor zijn politiek. Want dit is een groot deel van de samenleving. Als je dit niet erkent, geen beleid ontwikkelt dat daarop afgestemd is en de samenleving niet betrekt, zul je geen resultaten behalen in Turkije. Dit was ook het geval bij de recente verkiezingen.
Daarom heeft Rêber Apo [Abdullah Öcalan] een beleid hiertegen ontwikkeld. Zijn beleid is gebaseerd op de politiek van democratisch islam. Islam is dominant in Turkije. Er zijn mensen van verschillende geloofs- en religieuze overtuigingen, maar het merendeel van de bevolking is moslim. Als je dat niet erkent, zul je hoe dan ook geen resultaten behalen, wat je ook doet. Iedereen in de Alliantie voor Arbeid en Vrijheid moet dit erkennen. Daarom moeten ze naar deze mensen gaan op basis van de politiek van democratisch islam. Als ze dat doen, zal deze alliantie geweldige resultaten behalen in Turkije. Tijdens de recente verkiezingen is ook duidelijk geworden hoe belangrijk het paradigma van de democratische natie is. De problemen in Turkije kunnen alleen worden opgelost op basis van dit paradigma. Daarom is het noodzakelijk om hierop te blijven hameren en geen stappen terug te nemen. Waarom zeg ik dit? Omdat er aanvallen zijn op dit paradigma. Deze aanvallen kunnen zelfs invloed hebben op bepaalde mensen. Het is nodig om te weten waarom deze aanvallen worden uitgevoerd en wat hun doelen zijn. Tegen deze aanvallen moet er nog sterker steun zijn voor het paradigma van de democratische natie.
Er zijn intense discussies gaande binnen de Alliantie voor Arbeid en Vrijheid over de verkiezingsresultaten. Bent u het eens met wat er gezegd wordt over het werk van deze alliantie?
Er zijn mensen die zichzelf verantwoordelijk achten voor wat er tijdens de verkiezingen is gebeurd. Ze willen de bestaande problemen oplossen en werken hier hard aan. De kritiek die ze hebben geuit is goed. Ze kunnen enkele moeilijkheden tegenkomen, maar ik geloof dat ze geweldige resultaten zullen behalen. Terwijl sommigen verantwoordelijk met dit onderwerp omgaan en hun discussies richten op hoe ze succes kunnen behalen, zijn er anderen die onzin uitkramen. Omdat ze losgekoppeld zijn van de samenleving en geen verantwoordelijkheid voelen jegens het volk. In plaats daarvan dienen ze fascisme en genocide. Daarom spreken ze zo gemakkelijk. Hun toespraken staan bol van de aanvallen op Rêber Apo [Abdullah Ocalan -red.], zijn paradigma en de PKK. Sommigen doen dit openlijk, anderen doen het subtieler.
Er wordt al 50 jaar lang een meedogenloze strijd gevoerd onder leiding van Rêber Apo. In de loop van deze strijd zijn er vele waarden en patriottische principes ontstaan. Sommige mensen staan tegenover deze waarden en beweren de nationale belangen te vertegenwoordigen. Ze vallen Rêber Apo en de PKK aan en definiëren zichzelf als verdedigers van nationale belangen. Maar ze hebben niets met dergelijke belangen te maken. Zij die strijden voor nationale belangen betalen hiervoor de nodige prijs. Maar wanneer we naar deze mensen kijken, zien we dat ze noch een strijd voeren, noch ervoor betalen. Ze nemen geen enkele dag een standpunt in tegen de Turkse staat en betalen niet de geringste prijs. Ze kiezen partij voor de Turkse staat en vallen Rêber Apo, de PKK, democratische politiek en de projecten ontwikkeld door Rêber Apo aan. Wat voor soort voorstanders van nationale belangen zijn zij? Een persoon die nationale belangen verdedigt, staat aan de zijde van wie er ook strijdt voor de Koerdische samenleving, niet aan de zijde van hen die genocide plegen tegen de Koerden. We kunnen duidelijk zien dat degenen die Rêber Apo en de PKK aanvallen, aan de kant van de Turkse staat staan. Fascisten, racisten en chauvinisten voeren deze aanvallen uit als onderdeel van Erdoğans politiek. Onder hen bevinden zich niet alleen Turken, maar ook Koerden. Deze mensen voeren de politiek van de Turkse staat uit.
Terwijl de bevolking van Turkije en het Koerdische volk echt enthousiast zijn over het paradigma van de democratische natie en op basis daarvan strijden, zijn anderen bang en vallen het aan. Degenen die dit doen zijn fascisten, chauvinisten en racisten. Ze dienen volledig de politiek van de Turkse staat. De krachten van democratie en vrijheid moeten goed begrijpen waarom deze aanvallen worden uitgevoerd, zodat ze de democratisering van Turkije en socialisme kunnen verdedigen. Want ze vallen het project van Rêber Apo om Turkije te democratiseren aan. Met deze aanvallen willen ze de Arbeids- en Vrijheidsalliantie uitschakelen. Daarom is het nu nodig om het project dat door Rêber Apo is ontwikkeld nog meer te ondersteunen. We moeten de democratisering van Turkije en de eenheid van de volkeren als onze basis begrijpen. Als de Alliantie voor Arbeid en Vrijheid dit als basis neemt, zullen alle aanvallen worden verslagen. Dan zal de alliantie sterker worden.
Wat is de meest urgente taak voor de Alliantie voor Arbeid en Vrijheid om nu aan te pakken?
De alliantie van Erdogan bestaat nog steeds. De alliantie opgebouwd door Kılıçdaroğlu is nu ingestort. De alliantie die vanaf nu het meest zal ontwikkelen, is de Alliantie voor Arbeid en Vrijheid. Degenen die deel uitmaken van deze alliantie moeten daarom verantwoordelijk handelen. Met andere woorden, ze moeten zowel in Koerdistan als in Turkije een meer democratisch beleid ontwikkelen.
Er gebeuren momenteel veel dingen in Koerdistan en Turkije. Vooral in Koerdistan. Bijvoorbeeld, onlangs hebben Koerden elkaar gedood in Bismîl. Ons volk zou elkaar niet moeten doden. Ze zouden hun problemen door middel van dialoog moeten oplossen. Democratische politiek moet het volk beschermen en dit soort problemen tussen mensen voorkomen. Want de Turkse staat wil dat dergelijke problemen escaleren en dat Koerden elkaar doden. Daarom moet de democratische politiek haar rol spelen op dit gebied.
En wat betreft het Koerdische volk zelf, welke houding denkt u dat zij moeten aannemen na de verkiezingen?
De Turkse staat valt het volk op alle mogelijke manieren aan als onderdeel van zijn genocidebeleid in Koerdistan. Het stimuleert verkrachting, stuurt de botten van martelaren in zakken naar hun families, slacht kinderen, vrouwen en ouderen af met tanks, verspreidt prostitutie, moedigt het gebruik van heroïne aan en maakt mensen tot spionnen. Het exploiteert de natuur van Koerdistan, kapt bomen, bouwt dammen, verspreidt mijnbouw en vernietigt dorpen. Met andere woorden, het vernietigt de mogelijkheid om in Koerdistan te leven. Daarom zou ons volk niet stil moeten blijven tegenover dit alles. Waar de Turkse staat deze aanvallen ook uitvoert, moeten de mensen daar in opstand komen. Dit is de juiste keuze. Dit is wat de Koerdische identiteit, religie en mens-zijn eisen.
Een laatste vraag over de verkiezingen: Gezien de algemene sfeer tijdens de verkiezing en de fraude die plaatsvond, beschouwt u de nieuwe regering als legitiem?
De verkiezingen hebben duidelijk aangetoond dat het Koerdische volk Erdogan afwijst. Ze accepteren hem niet. Niet alleen het Koerdische volk, maar ook de bevolking van Turkije heeft Erdogan verworpen bij de verkiezingen. Daarom is deze regering niet legitiem. De beslissingen die ze neemt met betrekking tot het Koerdische volk zijn niet legitiem. De regering in Turkije is volledig fascistisch en genocidaal. Ze heeft alleen gewonnen met behulp van de macht van de staat.
30 juni markeert het 27e jaar van de martelaarschap van şehit Zîlan, een van de pioneercadres van de PKK die in 1996 een zelfopofferingsaanval uitvoerde in Dersim. Wat is het belang van deze dag voor vandaag?
Allereerst wil ik op respectvolle wijze alle martelaren van de revolutie herdenken door heval Zîlan, Sema en Gulan te gedenken. Ik wil ook alle vrijheidsstrijders groeten. Heval Zîlan nam een standpunt in tegen de aanval op Rêber Apo [uitgevoerd in mei 1996 in de Syrische hoofdstad Damascus]. Ze stuurde zo een boodschap naar de guerrilla, het Koerdische volk en de Turkse staat. En ze vertelde de Turkse staat duidelijk dat als het probeert de leiding uit te schakelen [Abdullah Öcalan], het ook probeert ons allemaal uit te schakelen, wat ons het recht geeft om de Turkse staat uit te schakelen. Vandaag de dag vechten onze partij, ons volk en onze strijders nog steeds in de geest van Zîlan. Vanaf de eerste dag van de PKK is dit altijd gekenmerkt door dit soort offerkracht. Dit werd duidelijk door Zîlan en de vrienden in de gevangenis in Amed. Vandaag de dag wordt in de Medya Verdedigingszones – in Zap, Metîna en Avaşîn – de geest van Zîlan levend gehouden. In de gevangenissen, niet alleen in Turkije maar ook in andere landen, bieden allen die strijden voor democratie en vrijheid voor het Koerdische volk verzet op basis van deze geest. Niemand kan de PKK vernietigen of de genocide op het Koerdische volk voltooien vanwege deze geest van verzet. Er zit geloof en opoffering verborgen in deze geest. Als dat niet het geval was geweest, zouden we de strijd tegen het Turkse leger niet zo lang hebben kunnen voeren. We hebben het verzet tot vandaag gedragen en dankzij deze geest veel waarden gecreëerd.
De herdenkisdag van de executie van Şêx Saîd nadert. Maar zoveel jaren na zijn executie heeft de Turkse staat de verblijfplaats van zijn graf nog steeds niet gepubliceerd. Waarom?
Op 29 juni [1925] vaardigde de genocidale Turkse staat een doodvonnis uit voor Şêx Saîd. Samen met Şêx Saîd werden 46 patriotten geëxecuteerd. De locatie van hun graven is nog steeds onbekend. De bezettende Turkse staat stelde ook Rêber Apo [Abdullah Öcalan] terecht en op 29 juni 1999 vaardigde het eveneens een doodvonnis uit voor Rêber Apo. Met andere woorden, het vaardigde op dezelfde dag een doodvonnis uit voor zowel Rêber Apo als voor Şêx Saîd. Dit toont het karakter van de Turkse staat. Als men dit karakter begrijpt, samen met de historische realiteit van het Koerdische volk, kan men de gebeurtenissen van vandaag beter plaatsen. Dan kan men begrijpen waarom Rêber Apo aan dergelijke brute martelingen is onderworpen. De Turkse staat wil alleen de dood voor de Koerden. Het geniet van massamoorden, sterfgevallen en genocide. Daarom is zijn benadering van Rêber Apo en het Koerdische volk gericht op hun eliminatie. Daar denkt het alleen maar aan. Daarom hebben ze alle middelen van Turkije in werking gesteld. Iedere Koerd, ieder persoon moet dit zien. Elke dag moeten ze nadenken over hoe ze hun waarden kunnen beschermen, hoe ze zich kunnen verzetten tegen de Turkse staat. Ze moeten dus hun verantwoordelijkheid begrijpen en vervullen. Ze kunnen hiervoor een prijs betalen en lijden, maar uiteindelijk zullen ze winnen. Ons volk weet vandaag de dag wie een echte patriot is, wie een prijs heeft betaald en heeft geleden. Omdat Rêber Apo, de PKK en de guerrilla elke dag een meedogenloze strijd voeren voor de vrijheid van het Koerdische volk. Elke dag vallen er martelaren. Bij deze gelegenheid wil ik opnieuw de martelaren van de vrijheidsstrijd herdenken en respectvol buigen voor hun herinneringen. Ik betuig mijn medeleven aan de families van alle martelaren. En ik wens alle strijders succes in hun strijd.