- Duitsland
In dertien Europese steden vonden zaterdag gelijktijdig demonstraties van solidariteit met de strijd in Iran plaats. “Tegen onderdrukking en voor verzet” was het motto van de evenementen, die werden georganiseerd door linkse en socialistische initiatieven gerelateerd aan Iran en Oost-Koerdistan (Rojhilat) in onder meer Berlijn, Manchester en Parijs, met als ondertitel “Zelfs als ze alle bloesems plukken, kunnen ze de lente niet tegenhouden”. Er was ook een bijeenkomst in Hamburg. Daar had het lokale Vrouw-Leven-Vrijheid-collectief uitgenodigd voor het protest in St. Pauli. Het collectief probeert de stem te zijn van het progressieve discours in Iran, de progressieve krachten met elkaar te verbinden en de strijd te versterken.
Allereerst heette Roya, een van de activisten van het comité, de deelnemers aan de actie welkom. Ze legde uit dat het Iraanse regime al dood was in de hoofden van de mensen en dat intimidatie, bedreigingen en geweld het niet meer konden redden. Het was belangrijk voor haar om te benadrukken dat monarchistische vlaggen niet welkom waren bij de bijeenkomst.
Diverse solidariteitsboodschappen
De bijdragen aan de actie waren zeer divers. Meythem Al-Mehdi, een activist van de Arabische arbeidersbeweging, legde via een audiobericht uit dat de revolutionaire beweging in Iran er na vele jaren van pijn eindelijk in is geslaagd zichzelf te reorganiseren. Hij wees op de gevechten in Koerdistan, dat een rolmodel is voor iedereen.
Een woordvoerder van de Koerdische Vrijheidspartij (PAK) beschreef de onderdrukking van het Iraanse regime in Koerdistan en verwees ook naar persoonlijke ervaringen. Als kind werd hij vanwege zijn Koerdische etniciteit niet op school ingeschreven door de autoriteiten van het regime. “Elke Koerd en elke Koerdische vrouw werd bestempeld als ‘terrorist’.”
Cansu Özdemir nu meter van Zeynab Jalalian
Cansu Özdemir, de medevoorzitter van de linkse factie in Hamburg, veroordeelde de executies in Iran. 80 parlementsleden van haar partij hebben politieke gevangenen en mensen die met de doodstraf worden bedreigd in Iran gesponsord om aandacht te vragen voor het onrecht daar. Ze herinnerde aan Zeynab Jalalian, een politieke gevangene uit Makû in Oost-Koerdistan die sinds 2008 in Iraanse hechtenis zit en de enige vrouwelijke “levenslange gevangene” in het land is. Jalalian zit in de gevangenis wegens vermeende “vijandschap tegen God” en wordt beschouwd als een van de meest prominente voorbeelden van de “verspreidingsmethode” van het regime. In plaats van haar haar straf dicht bij huis te laten uitzitten, wordt ze al jaren vastgehouden in detentiecentra op zo’n 1.400 kilometer afstand van het huis van haar familie. Door deze omstandigheid heeft de moeder van Jalalian haar dochter nooit kunnen bezoeken. Cansu Özdemir is nu haar meter. De politica heeft contact met de familie Jalalian en wil haar zaak in Duitsland onder de aandacht brengen.
Instrumentalisering van de protestbeweging en haar slogan
Özdemir was kritisch over de “instrumentalisering” van de revolutionaire beweging in Iran en de schijnbare solidariteit met de protesten van Duitse politici. Een voorbeeld in dit verband is de uitbuiting van de slogan “Jin, Jiyan, Azadî” (Vrouw, Leven, Vrijheid) door politieke leiders die jarenlang met het regime hebben samengewerkt en het hebben versterkt. Aan het einde van haar toespraak nodigde Cansu Özdemir alle aanwezigen uit voor het Newrozfest van dit jaar in het stadhuis van Hamburg op 19 maart.
Zaman Masudi van het Iraanse Democratische Vrouwenplatform bekritiseerde westerse landen omdat ze de opstand in hun thuisland symbolisch steunden en tegelijkertijd goede zaken bleven doen met het regime. Ze eiste dat de zogenaamde Revolutionaire Garde op de terreurlijst van de EU zou worden geplaatst.
Sama Baluch van de Free Baluchistan Movement (FBM) zei dat Koerden en Baloch hetzelfde lot delen, aangezien beide naties met geweld door staten worden verdeeld en onderdrukt. De Iraanse staat bezette Balochistan in 1928. Sindsdien is de samenleving onderworpen aan een racistisch regime van repressie. Deze discriminatie vindt in alle opzichten plaats, zei Baluch. Er zijn dus grote gaten op het gebied van bijvoorbeeld onderwijs en economie. De Baloch-bevolking heeft geen rechten, maar vecht in de frontlinie.
