Duizenden activisten voor klimaatrechtvaardigheid demonstreren vandaag opnieuw tegen de ontruiming van Lützerath en de voortdurende bruinkoolwinning door het energiebedrijf RWE. In Keyenberg, een van de naburige dorpen van Lützerath, werd een alternatief kamp opgezet, waar zich nu het protest vormt tijdens de ontruiming. Er is ook een vertegenwoordiger van de feministische organisatie “Gemeinsam Kämpfen”. Ze sprak ter plaatse met actievoerders van het Lützerath-verzet.
Waartegen protesteert u?
S: Dus specifiek tegen de sloop van het dorp Lützerath en tegen de bruinkoolindustrie, die hier wordt belichaamd door RWE.
P: Ik denk dat de kleinste gemene deler hier is dat energieproductie uit bruinkool en andere fossiele brandstoffen niet langer acceptabel is gezien de klimaatcrisis. En in een groeiende cirkel gaat dat gepaard met kritiek op de kapitalistische economie, die geen oplossingen zal brengen, maar alleen maar steeds meer crises.
En waar vecht je hier voor?
C: In het grotere verband voor een energietransitie en voor een nieuwe manier van politiek bedrijven.
P: En dit gaat natuurlijk over klimaatrechtvaardigheid.
C: En ook voor een samenleving waarin we voorzien in onze basisbehoeften op een manier die niet ten koste gaat van andere mensen. En dan bedoel ik niet alleen de mensen die getroffen zijn door de bruinkoolwinning hier in de regio, maar alle mensen wereldwijd. In de afgelopen jaren is het onderwerp antikolonialisme steeds vaker aanwezig in de beweging voor klimaatrechtvaardigheid in Duitsland. Dat de wereldwijde strijd bij elkaar hoort, zien we ook aan de solidariteitsgroeten die de krakers in Lützerath ontvingen van de Zapatista’s uit Mexico en Rojava.
P: Ook hier in het kamp proberen we solidair samen te leven. Hoewel het hele kamp hier aan het verzuipen is (lacht), zijn er mensen die de toiletten schoonmaken, koken en er voor elkaar zijn. En het geheel is bevrijd van de ruillogica en de verplichting tot uitbuiting.
E: Ik zou ook zeggen dat we in Lützerath en nu ook hier in het kamp een ruimte creëren waar we andere vormen van sociale organisatie kunnen uitproberen en verder kunnen ontwikkelen.
Denk je dat we Lützerath nog kunnen redden?
P: Op dit moment denk ik niet dat het dorp gered kan worden. Helaas kunnen we de structuren die daar zijn opgezet op de lange termijn niet in stand houden, de staat en het hele repressieve apparaat is simpelweg te machtig.
Waarom ben je nog steeds hier?
P: Want het gaat niet alleen om dit dorp, het gaat om veel meer. Het gaat over verzet tegen het fossiele kapitalisme. Zelfs als Lützerath valt en wordt uitgegraven en de steenkool eronder al is verbrand, zal ons verzet voortleven.
E: Het gaat ook om het opbouwen van een beweging die zal blijven bestaan buiten Lützerath.
C: Nou, ik denk ook dat plekken als Lützerath of klimaatkampen belangrijke plekken zijn voor politisering. Uiteindelijk is het een ruimte om opnieuw te onderhandelen over collectieve behoeften en nieuwe perspectieven te ontwikkelen.
Het mediadiscours over Lützerath is momenteel doordrongen van het debat over geweld. Hoe denk je over strijdbaarheid?
S: Ik denk dat het belangrijk is om onderscheid te maken tussen wat er eigenlijk wordt bedoeld met geweld. Ik vind het absoluut gerechtvaardigd om dit systemische geweld tegen te gaan met een bepaalde vorm van geweld. Voor mij is geweld tegen infrastructuur en privé-eigendom absoluut te rechtvaardigen, vooral als het eigendom is van grote bedrijven. Met betrekking tot geweld tegen mensen ligt de vraag moeilijker.
P: Voor mij is strijdbaarheid een vorm van verzet die verder gaat dan de burgerlijke notie van wet en orde, van legaliteit en illegaliteit. Denk hierbij aan materiële schade en offensief optreden tegen de politie. Ik denk gewoon dat brandende banden of rondvliegende stenen niet te vergelijken zijn met het geweld dat uitgaat van het staatssysteem. Een systeem dat nu al mensen doodt. Een groot deel van Pakistan is deze zomer overstroomd, mensen raken hun huis kwijt. Dat is niet met elkaar te vergelijken.
E: Er wordt vaak gedaan alsof we iemand aanvallen en negeren dat het zelfverdediging is. We verdedigen hier een plek waar we ons hebben georganiseerd en onze eigen structuren hebben gebouwd. Voor velen van ons is Lützerath ons thuis. We vechten hier om ervoor te zorgen dat mensen deze planeet nog vele generaties lang kunnen bewonen en dat dit een toekomst is die het waard is om in te leven. De media schilderen ons af als gewelddadig, maar uiteindelijk beschermen ze het bestaande systeem waarin voortdurend mensenlevens in gevaar worden gebracht.
Wat is de toekomst voor jou nadat Lützerath is geëvacueerd?
P: Nou, voor mezelf sprekend zou ik zeggen, als het dorp eenmaal ontruimd is, zal het me alleen maar bozer en vastberadener maken. De kritiek op bruinkool en de hele “klimaatkwestie” heeft inmiddels de dominante samenleving bereikt. Er worden nu echter pogingen ondernomen om de kapitalistische status-quo veilig te stellen met nepoplossingen zoals LNG [vloeibaar aardgas] of waterstof. Als beweging moeten we er alles aan doen om ons hiertegen te verzetten.
S: Ik zou ook graag willen nadenken over de mate waarin de eerdere strategieën van de beweging voor klimaatrechtvaardigheid succes beloven. En ik zou graag willen dat we gaan nadenken over hoe we de klimaatbeweging nog steviger kunnen verankeren in de samenleving. Ik denk dat het hier cruciaal is dat we strijdarena’s nog verder verbinden.
Welke strijdarena’s?
P: Sociale en ecologische kwesties moeten samen worden bekeken, daar zijn we het hier over eens. Contact met de arbeidersbeweging is echter nog schaars of afwezig. Ik vind het ook erg belangrijk om verbindingen te versterken met queer-feministische, antiracistische en antikoloniale strijd.
S: Er zijn hier zoveel mensen die actie ondernemen tegen het systeem. Dat zien en niet alleen strijden, geeft me de meeste hoop.
E: Ik voel me altijd een beetje cheesy als ik het zeg, maar het zijn de kleine momenten hier in de kampen die me tot tranen brengen. Zo werden we vervoerd door een buurtbewoner die trots vertelde over haar 16-jarige kind dat betrokken is bij de strijd om Lützerath. En dan merk ik altijd dat ik er emotioneel van word, wat even voelt als een zwakte. Maar bedenk dan dat het ook een kracht is en dat het fijn en belangrijk is om er met je hart bij te zijn. En dat geeft me ook hoop voor de toekomst.
C: Het geeft me altijd veel hoop om op een plek te komen waar zelforganisatie werkt. Bijvoorbeeld hoe het reproductieve werk hier wordt gedaan en hoe iedereen zich er samen verantwoordelijk voor voelt. Dit laat maar zien dat het mogelijk is om jezelf anders te organiseren. De vraag blijft natuurlijk hoe we deze geleefde utopie kunnen doorvoeren naar de grotere samenleving, uit onze bubbel.
P: Daar kan ik het mee eens zijn. We vergeten vaak dat we echt met veel mensen zijn. Zoveel mensen zijn hier in Lützerath urenlang gebleven, ondanks de regen en kou, en ze geven zoveel kracht aan deze strijd. Ik geloof dat we echt iets kunnen veranderen als we doorgaan en ons goed organiseren.
Bedankt voor je tijd en energie!