- Noord-Koerdistan
Donderdagavond heeft de 65-jarige Veysi (Bubo) Taş zichzelf in brand gestoken in het industriegebied van de stad Ertûqî (Tr. Artuklu) in de noordelijke Koerdische provincie Mêrdîn uit protest tegen het totale isolement van de Koerdische PKK-leider Abdullah Öcalan. Na een mislukte behandeling in het ziekenhuis werd Taş begraven door zijn familie.
Veysi (Bubo) Taş maakte in zijn leven veel onderdrukking en marteling mee. Hij werd vastgehouden tijdens de militaire staatsgreep van 12 september en zwaar gemarteld in de gevangenis van Amed (Tr. Diyarbakır). Zes maanden geleden werd hij vrijgelaten na een tweede opsluiting. Voor zijn zelfverbranding nam hij een video op en rechtvaardigde hij zijn acties.
‘Vanavond protesteer ik tegen het isolement op Imrali’
In de video legde Taş uit: “Zoals Musa (Anter) zei, ben ik zowel getuige als beklaagde in deze zaak. Ik heb mijn leven aan deze zaak gewijd, zij het niet zoveel als hij. Ik had me tien jaar teruggetrokken uit de strijd. Tien jaar lang heb ik geprobeerd op eigen benen te staan. Mijn leven is voorbij. Dus vanavond zal ik mijn lichaam in brand steken om te protesteren tegen de isolatie van Imrali. Ik heb geen ander doel en geen andere motivatie. Ik wil dat mijn kinderen, neefjes, broers en zussen daar zeker van zijn. Ik heb een wens voor je om er zeker van te zijn dat ik mijn leven niet zal opofferen voor de mensen aan de andere kant. Zo eenvoudig zit ik niet in elkaar.
Ik offer mijn leven op voor deze zaak, ik offer mijn leven op voor de vertegenwoordiger van Koerdistan omdat ik mijn hele leven aan deze zaak heb gewijd. Ik was tien jaar gescheiden van de strijd. Ik was tot alles bereid, maar ik werd stil en kon door mijn leeftijd niets meer. Omdat ik oud ben, kan ik niets meer. Denk aan Rêber Apo [Abdullah Öcalan] – 22 jaar in gevangenschap… Begrijp me niet verkeerd. Ik haat niemand, ik ben niet boos. Ik doe een beroep op het Koerdische volk. Houdt vast aan elkaar. Niets anders helpt ons.”
“Ik ga uit liefde en vrije wil”
Hij vervolgt: “Ik voer deze actie vanavond persoonlijk uit voor Abdullah Öcalan, de vertegenwoordiger van Koerdistan. Hij zit al 22 maanden in eenzame opsluiting. Ik veroordeel dit isolement. Als onze vertegenwoordiger, die al 22 maanden totaal geïsoleerd is, niet mag spreken, dan moeten wij Koerden voor hem opkomen. Anders worden we allemaal een voor een langs dit pad vernietigd. We zullen uiteengaan. Dit is mijn wens voor Koerdische jongeren en Koerdische vrouwen. Ik buig diep voor je. Tot ziens iedereen. De karavaan van de gevallenen wacht op me. Xelef Kavri was vanaf het begin mijn kameraad. De nacht van de vier, Ferhat Kurtay, wachten op me. Ik zal mijn actie uitvoeren met opgeheven hoofd. Hoeveel kleinkinderen en kinderen ik ook heb, ze zitten allemaal in mijn hart. Ik hou van ze en kus ze allemaal. Mogen mijn broers en zussen gezond zijn. Mogen ze voor mijn kleinkinderen en kinderen zorgen, hen helpen. Daarom vraag ik het aan jou. Ik heb mijn dochters verteld dat je vader een eerbaar man is. Je vader heeft je nooit iets kwaads aangedaan. Geld, bezit, bezittingen hebben geen betekenis. Ze zullen allemaal verdwijnen met de dood. We gaan allemaal deze kant op. Maar als een mens eerbaar is, op het pad van de mensheid, op het pad van thuis, dan is dat het mooiste wat er is. Zo mooi als het leven is, zo is de dood ook. Als je je leven niet kent, ken je ook je dood niet… Mijn schoondochter, mijn kinderen, mijn neven, huil niet om mij. Maak trillers ( (geluidsuiting van vreugde).Want ik heb de weg naar waardigheid en fatsoen voor je geopend.
Mijn tijd is voorbij. Ik kus jullie allemaal. Huil niet om mij. Maak trillers. Mijn tijd is op Tot ziens. Zorg goed voor jezelf. Ik vertrek met een glimlach. Ik ga voor de liefde en mijn eigen wil. Ik sta niet onder druk, begrijp me niet verkeerd. Deze actie is een politieke actie. Ze is voor Rêber Apo. Ik wil dat je dat begrijpt. (… ) Zorg goed voor jezelf. Ik vraag vergiffenis aan wie er recht op heeft. Mogen zij hetzelfde doen. Mogen zij ook op de goede weg zijn. Blijf gezond.”