Vandaag is het 87 jaar geleden dat Seyt Riza werd geëxecuteerd.
Seyit Riza (1863 – 1937) was een alevitische, Zaza-Koerdische politieke leider uit de regio Dersim van Noord-Koerdistan (tegenwoordig onderdeel van de Turkse staat). Hij is bekend en wordt herinnerd in de Koerdische Bevrijdingsbeweging als de leider van de Dersim-opstand, een militaire opstand die plaatsvond in de jaren 1937 en 1938 om te protesteren tegen de onderdrukking van het Koerdische volk door de Turkse staat. Deze opstand was de 27e Koerdische opstand sinds de oprichting van de Turkse staat in 1923 en de laatste van de 20e eeuw tot de opkomst van de PKK (Arbeiderspartij van Koerdistan) en het begin van haar gewapende strijd in 1984.
De Dersim-opstand vond plaats in de continuïteit van de meerdere Koerdische opstanden die volgden op het proces van de vorming van een Turkse natiestaat na de val van het Ottomaanse rijk. Al die opstanden werden veroorzaakt door de Turkificatie van het land door de eerste president, Mustafa Kemal Atatürk. Vanaf zijn toetreding tot de macht in 1923 tot aan zijn dood in 1928 voerde laatstgenoemde een repressief beleid van homogenisering van het land door de Turkse etnische identiteit op te leggen in elk aspect van het sociale leven: van de taal die mensen op straat spreken tot de taal die op scholen moet worden onderwezen, van het onderwijs tot het industriële leven, van de handel tot de kaders van staatsambtenaren, van het burgerlijk recht tot de vestiging van burgers tot bepaalde regio’s (laten we er rekening mee houden dat dit beleid helemaal niet veranderde en doorgaan om te leven in het beleid van Erdogan van vandaag…). Veel minderheden protesteerden ertegen, maar hun opstanden zijn allemaal in bloed gesmoord.
Desalniettemin was het bergachtige gebied van Dersim, bekend om zijn opstandige karakter (11 opstanden waren er in de voorgaande 40 jaar), tot 1936 weinig getroffen door de assimilatiecampagnes van de Turkse staat. De Koerdische en Zaza-stammen die daar woonden, verwierpen de Turkse autoriteiten en weigerden ook om belasting te betalen. Hun inmenging was zodanig dat Ataturk Dersim beschouwde als het belangrijkste binnenlandse probleem van het land.
Om een einde te maken aan het verzet van de Dersim, stelde Atatürk generaal Abdullah Alpdoğan aan als verantwoordelijke voor de regio door hem de bevoegdheid te geven om mensen te verbannen als iemand assimilatie zou weigeren. Om dit mogelijk te maken werden er vervolgens verschillende militaire observatieposten rond Dersim gebouwd en werden er steeds meer Turkse soldaten naar de regio gebracht. Er wordt gezegd dat er elke dag vliegtuigen over Dersim vlogen.
Terwijl de spanning tussen de Turkse soldaten en de bevolking steeds hoger werd, besloot Seyit Reza een van zijn eigen zonen te sturen om met generaal Alpdoğan te onderhandelen om een oorlog te voorkomen en de bevolking en haar rechten te beschermen. Maar de laatste doodde de afgezant. Als reactie op de dood van zijn zoon besloot Seyit Reza de leiders van de Dersim-clan te bellen en begin 1937 bundelden ze hun krachten om de Turkse aanval tegen te gaan. De eerste actie was de aanval op een politiekonvooi.
Het Turkse leger probeerde, onder direct bevel van Atatürk, de rebellen met geweld te breken en stuurde meer dan 25.000 soldaten, ondersteund door vliegtuigbombardementen. Maar de strijders van Seyit Riza verzetten zich hevig en weigerden zich over te geven. Ze vochten zo hard dat het Turkse leger hen moest misleiden om het verzet te beëindigen.
In de herfst van 1937 nodigde generaal Alpdoğan Seyit Riza uit om een vredesakkoord te bespreken. Toen Seyit Riza daarheen ging, werd hij samen met zijn 16-jarige zoon en 8 van zijn mannen gevangen genomen. Zo’n verraderlijke actie was zo ondenkbaar in de ereregels en traditie van die tijd dat er wordt gezegd dat Seyit Riza alleen de volgende woorden uitspuugde:
“Regering zonder eer en bedrieglijk!”
Na acht dagen waren ze allemaal opgehangen. Voor zijn ophanging waren de laatste woorden van Seyit Riza:
“Ik ben nu 75 jaar oud. Ik zal Sehid vallen [De martelaarsdood sterven] en me aansluiten bij de Sehids [Martelaren] van Koerdistan. Dersim verloor, maar de Koerden en Koerdistan zullen winnen. De Koerdische jongeren zullen wraak op mij nemen. Zo zullen wrede mannen sterven, zo zullen gemene en bedrieglijke mannen sterven.”
Na zijn dood ging het verzet nog een jaar door. Maar de wreedheid van de repressie die neerkwam op Dersim, waar mannen, vrouwen en kinderen werden afgeslacht door Turkse soldaten, maakte een einde aan de rebellentroepen. Volgens officiële rapporten werden meer dan 10.000 burgers afgeslacht en werden meer dan 11.000 in ballingschap gevoerd, waardoor de provincie werd ontvolkt. Veel rebellen die zich overgaven werden geëxecuteerd en vrouwen en kinderen werden levend verbrand. In totaal werden 40.000 Koerden gedood.
* Tekst samengesteld door de Internationalistische Commune