Erdogan moet worden vervolgd voor zijn feminicide beleid!
Uit de recente geschiedenis blijkt duidelijk dat niets anders meer catastrofie over de mensheid bracht dan dictatoriale regimes. Van de Armeense Genocide, de Holocaust en koloniale kolonisten genocides tegen inheemse volkeren in Amerika, tot de vele bloedbaden in plaatsen als Het Midden-Oosten, inclusief Koerdistan, heeft de mensheid allerlei soorten genocides moeten verdragen, vooral in de laatste twee eeuwen.
Volgens het VN-Verdrag ter voorkoming en bestraffing van genocide, is genocide gedefinieerd als “een van de volgende handelingen gepleegd met de intentie om een nationale, etnische, raciale of religieuze groep, als zodanig: het vermoorden van leden van de groep; veroorzaken van ernstig lichamelijk of geestelijk letsel aan leden van de groep; Opzettelijk schade toebrengen aan de de levensomstandigheden van de groep berekend om haar fysieke vernietiging geheel of gedeeltelijk te bewerkstelligen; Imposante maatregelen om geboorten binnen de groep te voorkomen; Kinderen van de groep met geweld overbrengen naar een ander groep.”
De algemeen aanvaarde definitie van dictatuur is een monopolisering / concentratie van macht van een heerser om zichzelf als de hoogste leider aan zet te houden. Dit laat zien dat Erdoğan duidelijk een dictator is en dat hij ook vervolgd moet worden voor zijn misdaden.
De dictatoriale president van Turkije richt zich systematisch op Koerdische vrouwen met zijn chauvinistische, fascistische en racistische mentaliteit. In 18 jaar AKP-heerschappij heeft Erdoğan een regime van bloedbad, moord en verkrachting tegen vrouwen voorgezeten.
Op 29 oktober 2009 werd de 12-jarige Ceylan vermoord door een houwitser van het Turkse leger, terwijl ze schapen hoeden. Op 9 januari 2013 werden Sakine Cansız, Fidan Doğan en Leyla Şaylemez in Parijs vermoord door de Turkse inlichtingendienst. Kader Ortakaya werd in het hoofd geschoten in november 2014, terwijl hij Kobane probeerde over te steken tijdens de ISIS-aanval. De jonge activiste Dilek Doğan werd in haar huis door de politie vermoord op 18 oktober 2015. In december 2015 werd het lichaam van Taybet Inan, een burger gedood door de Turkse gewapende krachten, op straat achtergelaten om weg te rotten tijdens de avondklok Silopi. Op 12 oktober 2019 werd Koerdische vrouwenactivist en politicus Hevrin Xelef vermoord door door Turkije gesteunde jihadistische bendes tijdens de operatie ‘Vredesbron’ van de Turkse staat in Serekaniye (Ras al-Ain) in Noord-Syrië. In juni 2020 werden drie Koerdische vrouwelijke activisten van de overkoepelende vrouwenbeweging Kongra Star vermoord in een Turkse drone-aanval op een huis in het dorp Helince, Kobane, Noord-Syrië. Er zijn veel meer voorbeelden. Geweld tegen vrouwen is met meer dan duizend procent toegenomen in Turkije. Verkrachting is steeds meer genormaliseerd. Vrouwen zijn systematisch uitgesloten van politieke sferen (inclusief door gevangenisstraf).
Dit alles naast de criminalisering van academisch, artistiek en professioneel werk. Onze herinneringen en woede leven omdat we elke dag weer geconfronteerd worden met een bloedbad. We hebben de macht om de daders rekenschap te laten afleggen. We hebben voldoende redenen en bewijs. We hebben ook genoeg bewustzijn en begrip om te weten dat we hier over oorlogsmisdaden spreken. Als de Koerdische vrouwenbeweging, hebben we met campagnes, acties en verzet teruggevochten tegen vrouwenmoord in ons land.
Met onze campagne “100 redenen om de dictator te vervolgen”, zullen we het opnemen tegen de belangrijkste dader van deze misdaden, Recep Tayyip Erdoğan. Zonder twijfel, Erdoğan heeft in zijn 18 jaar aan de macht, geen 100, maar honderden misdaden gepleegd.
Het geweten van ons, vrouwen, kan geen vrede vinden zonder de confrontatie aan te gaan met deze gruwelijke misdaden waar we ons op focussen.We zullen niet zeggen ‘Het aantal incidenten en sterfgevallen zijn onmogelijk te tellen’. Als vrouwen veroordelen we deze misdaden niet alleen als statistieken. Wij veroordelen ze met ons wezen, geweten, hart en geesten.
We willen niet dat Erdoğan zal worden gezien zoals de anderen, die ‘staatsleiders’ werden genoemd, en alleen als ‘dictators’ aangemerkt worden nadat hun oorlogsmisdaden aan het licht waren gekomen of als ze waren gestorven. We willen dat hij nu wordt vervolgd. Onze lijst met misdaden van Erdoğan is lang genoeg en we willen niet dat het nog groter wordt.
Als de Koerdische Vrouwenbeweging in Europa (TJKE) willen we 100.000 handtekeningen verzamelen voor 100 redenen om de dictator en zijn huurlingen te veroordelen vanwege hun gebruik van de wet, het leger en de politie voor geweld en onrecht. In de eerste fase van onze campagne, in de 104 dagen tussen 25 november 2020 en 8 maart 2021, zullen we elke dag een andere “reden” geven, door de verhalen te delen van vrouwen die door de staat zijn vermoord. De dictator slaagt erin elke dag nieuwe bloedbaden te plegen. Hiertegenover zullen we u vertellen over de vrouwen die werden vermoord. We willen dat ze permanent aanwezig zijn in de pagina’s van de geschiedenis en de herinnering aan de mensheid.
De handtekeningen die we verzamelen, vormen de eerste stap van onze zoektocht om de dictator te vervolgen. In de tweede fase brengen we onze handtekeningen, de gebeurtenissen die we hebben geregistreerd, en al het bewijs dat we hebben verzameld bij de VN en andere relevante instellingen. Met acties, legale en sociale campagnes zullen we het begin van de proces om feminicide als een misdaad te erkennen zoals ook genocide erkent wordt. Het falen van de VN om te doen wat nodig is moedigt dictators zoals Erdoğan -die de door mannen gedomineerde mentaliteit geïnstitutionaliseerd hebben- aan. Elke handtekening die we verzamelen, brengt ons een stap dichter bij het vervolgen van de dictator, terwijl elke stem die we laten horen in actie, de beschikbare ruimte voor dictators zal verkleinen. U kunt kracht toevoegen aan onze kracht, uw stem aan onze stem toevoegen om de dictator uit ons leven te verwijderen door mee te doen aan deze campagne op:
Erdogan moet veroordeeld worden voor zijn feminicide beleid!
Er was eens een dag, dat de AKP beloofde dat Turkije zinvol zou democratiseren, gerechtigheid zou implementeren, binnenlandse problemen op zou lossen, zoals de Koerdische kwestie met politieke middelen; om een pluralistisch, democratisch parlementair systeem, met nul tolerantie voor marteling, en nul problemen met buurlanden te hanteren. Jarenlang zijn met deze beloften verwachtingen gewekt voor de dringende vraag van de samenleving naar vernadering. Onder de beloften waren de strijd tegen seksisme en voor gendergelijkheid. In de 18 jaar AKP-heerschappij, negeerde de Turkse staat niet alleen deze beloften; het heeft een ongekend groot aantal stappen achteruit gemaakt. Samen met haar coalitiepartner, de ultra-nationalistische Partij van de Nationalistische Beweging (MHP), heeft de regering een fascistische / dictatoriale eenmans-heerschappij opgericht, die controle heeft over alle organen van de staat, die de vrijheid van denken en meningsuiting verwijdert, die het rechtssysteem in het grootste voertuig voor onrecht veranderde en de bevoegdheidsverdeling ontmantelde.
De regering Erdoğan gebruikt roekeloos alle middelen van de staat tegen degenen die tegen zijn bewind zijn. Het probeert alle tegenstand te elimineren door te doden,opsluiting, marteling, gedwongen verplaatsing en onteigening. Mensen worden verder tot zwijgen gebracht met dreiging van ontslag, intimidatie en chantage. In eigen land heeft de regering Erdoğan het land in een open gevangenis veranderd, een regime van angst middels dictatoriale methoden. Tegelijkertijd heeft de staat toevlucht genomen tot meer agressie en chantage in zijn buitenlands beleid dan ooit tevoren. Hoewel de overheid ‘nul problemen met buren ‘ had beloofd, heeft het land nu bijna een conflict met iedereen in de regio en daarbuiten. In zijn zoektocht naar regionale hegemonie gebaseerd op neo-Ottomaanse dromen, voert de AKP oorlog in Syrië, Irak en Libië. Het gebruikt vaak ISIS en soortgelijke groepen als huurlingen voor bezetting. Het gebruikt regelmatig chantage als onderdeel van zijn buitenlands beleid om zijn zin te krijgen (de zogenaamde vluchtelingendeal met de EU is een voorbeeld). Op dit punt, vormt Turkije onder de AKP een bedreiging en gevaar voor de hele regio. Deze ontwikkelingen zijn duidelijk voor de mate waarin ze in de pers worden behandeld. Echter er is namelijk nog een gevaarlijke oorlog onder leiding van de AKP, een oorlog die niet in de media verschijnt en afwezig is in de wereld discussie: een feminicidale oorlog tegen vrouwen! Met het steeds agressievere karakter van de binnenlands en buitenlands beleid van de Erdoğan overheid, nam ook het feminicidebeleid toe. Met haar feminicidaal beleid voert de AKP ook een ‘maatschappelijk’ beleid. Het fascisme, het systeem met de meeste mishandeling, kan zichzelf alleen bestendigen door verdieping van de gekoloniseerde positie van vrouwen. Turkije is het land met de meeste vrouwelijke politieke gevangenen.
Tijdens de AKP-regering is het geweld tegen vrouwen met 1400% gestegen. De explosie van feminiciden en geweld tegen vrouwen is geen toeval, noch is en was het losgekoppeld van het staatsbeleid. In regio’s onder Turkse staatsbezetting, worden vrouwen ontvoerd, verkracht, verkocht en afgeslacht. Er is een aanval op vrouwenmacht en keuzevrijheid. Vrouwen worden geobjectiveerd en in conservatieve genderrollen geduwd. Vrouwen worden constant geconfronteerd met verstikking door de staat en de patriarchale samenleving dat het reproduceert.
Zoals overal ter wereld, zijn vrouwen een belangrijke verzetskracht in Turkije. De Koerdische Vrouwenbeweging loopt voorop in het grote ‘ontwaken’ van vrouwen. Dat is geen toeval. Het feminicidebeleid van Erdoğan neemt toe naarmate dit ontwaken groeit. Met feminicide probeert de staat dat de oppositie en daarmee elke mogelijke kracht van verandering te elimineren. Het doel is is om de samenleving te gijzelen.
Het feit dat feminicide nog steeds niet wordt erkend als een misdaad tegen de mensheid betekent dat staten en dictators geen angst hebben om verantwoordelijk te worden gehouden. Zo lang feminicide niet wordt behandeld als een misdaad tegen de mensheid zal het niet mogelijk zijn om aanvallen op de samenleving echt aan te vechten zoals in geval van genocide.
Met deze campagne willen we aandacht vragen voor het feminicidebeleid van de AKP. Wij zoeken gerechtigheid en eisen vervolging voor Erdoğan. We willen een stem zijn voor alle vrouwen in de wereld die worden onderworpen aan geweld en vestigen de aandacht op alle staatsmisdaden tegen vrouwen. We willen een einde maken aan het geweld tegen vrouwen op een feminicide schaal gepleegd in de Turkse Republiek, waar elke dag een vrouw wordt vermoord door mannelijk geweld. Met deze campagne willen we feminicide internationaal erkend zien als een misdaad tegen de menselijkheid.
Zet uw handtekening onder onze eisen.
Geen tolerantie voor feminicide.
